XXIII

Hamalauak zero zero, eta helikoptero bat. Lehenik entzuten duzu, gero ikusten duzu, azkenik sinisten duzu. Bai, helikoptero bat.

      Nire ondoko bi neskari guba-k kendu eta airean astintzen hasi nintzen. Ezkerrera eta eskuinera. Ezkerrera eta eskuinera. Besteek ere gauza bera egin zuten. Hori zen gure seinalea. Guba guztiak buru gainetan dantzan. “À l’aide, à l’aide”.

      Helikopteroa, gure alturaraino jaitsi, eta inguruan itzulika hasi zitzaigun. Helizeek itsasoa harrotzen zuten eta zodiaka ia irauli zen. Denak garrasika ari ginen, “à l’aide, à l’aide”.

Ikusi gintuzten, eskuarekin keinu egin ziguten, eta joan egin ziren. Orduan abaildu nintzen. Ama etorri zitzaidan gogora. “Han egongo da herrixkan, zertan ariko ote da?”. Helikopteroak ihes egin zuenean handik bizirik ateratzeko itxaropen hondarrik gabe gelditu nintzen.

Berrogei minutu barru, itzuli egin zen. Lehenik helikopteroa, gero barku bat. Salvamento marítimo. Koloretik antzeman nion, basoan esplikatu zidatelako, “zuek salbatzera etorriko den barkua laranja baten kolorekoa izango da”. Huraxe zen. Denak oihuka hasi ginen: “Boza! Boza! Boza!”.

      Oihu hori afrikarren arteko kantua da. Itsasoko abentura ongi bukatzen denean egiten da. “Boza! Boza! Boza!”. Tangerreko edo Nadorreko basoan, programa bat Europara iritsi dela jakiten denean, azkar zabaltzen da berria, “atzo ehun lagunek boza kantatu zuten”.