VI

Bakar-bakarrik nindoan, gauaren erdian oinez. Basamortuan zoazenean zure oinak sablean hondoratzen dira, eta hola nekeza da ibiltzea. Gorputzak beste pisu bat hartzen du. Hala ere ibili nintzen, goizeko laurak arte, iluntasun zabalean.

      Nekatutakoan, gelditu, eta ingurura begiratu nuen. Iluna hausten hasi zen. Horrek ikara eman zidan, nik ez bainuen leku hura ezagutzen. Basamortua zen, basamortu hutsa, sugeen pasabidea. Jendea hiltzen den tokia. Baina artean nik ez nekien hori. Beraz, etzan, eta lo hartu nuen. Sei orduz. Gutxi gorabehera hamarrak arte.

      Esnatu, eta aurrerantz begira egon nintzen, jakin gabe non zen aurrea. Norabide guztietan begiratu nuen aurrera. Eta ez nuen ikusi deus. Desertuaz beste. Desertua hemen. Desertua han. Desertua lau aldeetan. Deus ez besterik.

      Eta segitu nuen, oinez, beste bost orduz, ura edateko gogoa etorri zitzaidan arte. Pularrez gorputzaren dei horri donka esaten diogu. Frantsesez ere ikasi nuen baina orain ez naiz gogoratzen. Donka handia nuen, baina ez zen erraza, ez zen urik eta. “Orain nora joango naiz?” pentsatu nuen, eta zerbait entzun nuen. Motor hots bat.

      Niregandik bi orduko distantziara zegoen hots hori, baina nik entzuten nuen, nola ari zen hurbiltzen. Gutxienez ordubetera hurbildu zen, gero beste pixka bat gehiago. “Orain ongi entzun nezake, bai, moto bat da. Moto bat. Bakarra”.

      Niregana zetorren, eta izutu egin nintzen. “Norbaitek hemen ikusten banau, hartu eta berriz Taalandara eramango nau”, pentsatu nuen. Baina eskua altxatu nion, gelditzeko seinalea eginez. Zer egingo nuen bestela? Ez nekien non nengoen, eta egarria nire gorputz osoa irensten ari zen.

      Nire aurrean gelditu zen, eta hitz egiten hasi baino lehen kalaxnikova bizkar atzera bota zuen. “Nora zoaz?” galdetu zidan frantsesez. “Aljeriara noa, Timiauinera”, erantzun nion. “Hemendik Timiauinera basamortua baino ez duzu aurkituko, hola joaten bazara hil egingo zara”. “Ah bon?”. “Bai”. Motora igotzeko keinua egin zidan, zati batean eramango ninduela. Baina ni beldur nintzen atzera Taalandara itzuliko ote ninduen, eta, “ez, merci, oinez saiatuko naiz”, erantzun nion. Berriz esan zidan, “igo motora, Timiauinerako bidea nondik den erakutsiko dizut”. Nik ez neukan konfiantzarik, nire begietan basamortuko biztanleak denak berdinak dira, baina, “oke”, esan, eta motora igo nintzen.

      Handik gutxira, motorra itzali eta jaisteko agindu zidan. “Zoaz horra, zoaz eta ikusiko duzu”. Nik ez nekien zer zioen, ez zer nahi zuen, baina seinalatutako tokira hurbildu nintzen, ikaraz. Ura ikusi nuen. Bai, ura. Zahagi txiki bat, ahuntz larruz egina. Ez dakit zenbat trago egin nuen, hamar, edo hogei, baina berriz nire gorputza sentitzen hasi nintzen. Hankak, sabela, besoak, begiak, dena. Hori ura da, ura eta zure gorputza.

      Berriz moto gainera igo eta bidegurutze bateraino eraman ninduen. Han, mototik jaitsi eta besoko mahukak altxatu zituen. “Begira, bide hau Taalandara doa, eta hori Timiauinera. Hortik baldin bazoaz bi orduz behin gurpil txiki bat ikusiko duzu. Gurpil horrek zuzen zoazela esan nahi du”. “Oke”, esan nion, “merci”.

      Bixkotx zorro bat eman zidan, eta zipa txiki bat urez betea. “Zuk beti bideari segitu, hemendik Timiauinera berrogeita hamabost kilometro daude”. “Oke”. “Basamortu honetan berrogeita hamabost kilometro asko da, ziur zaude oinez joango zarela?”. Erantzun baten zain gelditu zen. “Ez daukat beste aukerarik”, esan nion. “Diru pixka bat ematen badidazu nik eramango zaitut”. “Ez daukat dirurik”. “Batere ez?”. “Ez”. “Oke, orduan bideari segitu, baina pixka bat apartetik ibili, askotan kontrolak egoten dira, eta hobe izango da zuretzat ezkutuan joatea”.

      Bere motoa hartu eta Taalandarako norabidean jarri zen.