XXV

Ostirala zen.

      Baba Hassanen trankilo-an egin nuen lo, eta handik atera berri nintzen, meskitara joateko. Ostiraletako otoitza guretzat oso garrantzitsua da, beste guztiak huts egin ditzakezu baina ostiralekoa ez. Beraz, otoitz egin, eta trankilo-rantz nentorren, Sabrathako atze-kale batzuetatik. Nire ondoan Gineako lagun bat, fula, Dimedi. “Ibrahima”, esan zidan. “Bai”, erantzun nion. “Zuk asko sufritzen duzu hemen, denek isiltzen dizute zerbait, gaur horretaz hitz egin nahiko nizuke”.

      Pausoa moteldu, eta, “zer?” galdetu nion. “Segi genezake aurrera?” erregutu zidan. “Ez, nork ezkutatzen dit zerbait hemen? Zuk baldin badakizu esadazu otoi”. “Bai, esateko intentzioa daukat, baina entzun behar didazu atentzio osoz. Nik nire bihotzean jasoa dudana zuk zure bihotzean jaso behar duzu”. Begira-begira gelditu nintzaion, eta, “oke”, esan nion, “has zaitezke”.

      Eta hasi zen.

      “Anaia txiki baten bila zabiltza hemen, ezta?”. “Bai”. “Nik ezagutzen dut zure anaia txikia. Askotan egon gara elkarrekin, biek batera egin dugu lo, hark hor, eta nik hemen, estalki beraren azpian. Nik ez nekien anaia handi bat zuenik, ez zidan sekula esan. Baina bai, ohartzen naiz zu haren anaia zarela, ikusten dut nola sufritzen duzun Libiara etorri zarenetik. Dena haur horrengatik”. Hori esan eta isildu egin zen. Nik dena entzun nuen, entzun eta pentsatu. Bat, Alhassane kartzelan dago. Bi, bere bila joango naiz, berdin zait nora. Hiru, kartzelatik atera eta etxera itzuliko gara, Gineara. “Zuk badakizu non dagoen?” galdetu nion, eta, “ez” erantzun zidan, “nik ez dakit non dagoen, baina badakit naufrage bat gertatu zitzaiola”.

      Dena pularrez esan zidan, baina hitz hori frantsesez. Hitz hori bakarrik, naufrage. Lehen aldia zen entzuten nuena, naufrage. “Zuk esan didazun hitz horrek zer esan nahi du?” galdetu nion. “Ez da erraza”, erantzun zidan, “zodiak batek istripu bat edukitzen duenean denek hori esaten dute, naufrage”. “Naufrage?”, nik. “Bai, naufrage”, hark. Pixka bat pentsatu, eta galdetu nion, “horrek esan nahi du Alhassane programa batean enbarkatu zela?”. “Ongi ulertu duzu esan nahi dizudana, baina ez dut bukatu. Alhassane ez zihoan bakarrik, ehun eta berrogeita lau pertsona ziren”.

Naufrage. Lehen aldiz ikusi nuen hitz hori nire begien aurrean. “Ehun eta berrogeita lau”. Nik ez nuen pentsatzen hainbeste jende sar zitekeenik zodiak txiki batean. Bi gauza berri ikasi nituen goiz hartan, eta kontsideratu nuen aski zela. “Oke”, esan nion, “itzuliko gara trankilo-ra?”. Eta Baba Hassanera itzuli ginen.

      Kartoi batzuen gainean etzan, eta begiak itxi nituen, pentsakor. Ez nuen ulertzen. “Miñan, zergatik joan nahi zenuen Europara? Ez zen hori bion artean adostu genuena, esan nizun ikasten segitu behar zenuela, esan nizun begi handiak zenituela”.

      Bai, begi handiak, eta hamalau urte, azkena ikusi nuenean. Haurra zen.

      Kartoiari kolpeka hasi nintzen, eta nire izpiritua hegaldatu zen. Izpiritua hegaldatzen denean oso zaila da eustea. “Lehenik aita galdu nuen Konakryn, orain anaia txikia Libian, amari nola esplikatuko diot hau dena?”.

      Azkenean, nire izpiritua itzuli zen, poliki-poliki, bere lekura. Pentsatu nuen ehun eta berrogeita lau pertsona zodiak batean gehiegi zela. “Bai, ez da posible”. Lagun batengana joan eta galdetu nion, “zure ustez ehun eta berrogeita lau pertsona sar daitezke zodiak batean?”. “Ibrahima”, erantzun zidan, “hori ez da ezer. Libian ehun eta laurogei pertsona ere ikusiko dituzu zodiak batean, ça c’est tout à fait normal”. “Oke”, esan nion, eta argazkia atera nuen poltsikotik. “Orain esadazu egia, zuk hilabete asko egin duzu hemen, Sabrathan, ezagutu duzu txiki hau?”. Begira-begira gelditu zen, lehenik argazkiari, gero niri. Luzaroan pentsatu zuen. Eta, “ez”, esan zidan, “ez dut ezagutu”.