Matière de Bretagne

Ote-argia, horia, malda

zerurantz zornatzen da, arantzak

zauria erakartzen du, horren barruan

jotzen du kanpaiak, arratsa da, Ezerezak

bere itsasoak daramazkio otoitzari pirritan,

odolezko zigilua zugana doa.

Idor, zure atzeko

ohea lohi, bere

ordua sasiz gainezka, goian,

izarretan, esnezko zidorrak solasean lokatzetan, datil azala,

azpian, pilatuta, aharrausika urdineraino, iragankortasunezko

sasi batek, ederra,

agurtzen du zure memoria.

(Ezagutu ote ninduzuen,

eskuok? Zuek erakutsitako

bide erdibituan barrena joan nintzen, nire ahoak

bere hartxintxarrak kanporatu zituen, joan nintzen, nire garaiak,

elur horma ibiltaria, bere itzala hedatu du — ezagutu ote ninduzun?)

Eskuak, arantzak

limurturiko zauria,

eskuak, Ezerezak bere itsasoari daragio,

eskuak, ote-argitan,

odolezko bela

zugana dator.

Zuk

irakasten duzu

zure eskuei irakasten diezu, irakasten duzu

zure eskuei irakasten diezu

                                          lo egiten