Kandela baten aurrean

Bozelduriko urreaz, eskatu

zenidan bezala, ama,

egin nuen ordu

ezpalduen erdian

iluntzen nauen argimutila:

zure heriotzaren

alaba.

Liraina gorpuzkeraz,

arbendol begiko itzal mehea,

ahoa eta sexua

ametsezko piztia dantzariez inguratuta,

hegan doa urre pitzatutik gora,

oraingoaren erpinera

igotzen da.

Gauez jantzitako ezpainez

bedeinkapena

diot:

            Elkarrekin borrokatzen diren

            hiruren izenean, harik eta

            sentipenen hilobian zerua hondoratzen den arte,

            amildegiko zuhaitzen ilea askatzen dudan bakoitzean,

            hondoetan barrena uhar aberatsagoak joan daitezen —,

            nire hatzean dir-dir egiten duten eraztunen

            hiru jabeen izenean,

            hiruretako lehenaren izenean,

            oihu egin zuenak

            bizi behar izan zuenean, bera baino lehenago bere hitza egon zen tokian,

            bigarrenaren izenean,

            begiratu eta negar egin zuena,

            hirugarrenaren izenean, erdian

            harri zuriak pilatzen dituena, — libre uzten zaitut

            gure ahotsak isilarazten dituen amenetik,

            haren ertzetako argi izoztutik

            non, dorre bat bezain gora, itsasoan sartzen den,

            non urdinak, usoak

            izenak mokokatzen dituen,

            hiltzearen alde honetan eta bestean:

            zuk jarraitzen duzu, jarraitzen duzu, jarraitzen duzu

            hildako baten semea izaten,

            nire irrikaren ezezkoari emana,

            amaren hitzak eraman ninduen

            denboraren pitzadura batekin ezkondurik,

            behin baino ez

            dezan dardara egin

            bihotza behin eta berriz estutzen didan eskuak!