Poesia kaiera
Poesia kaiera
Sophia de Mello
itzulpena: Iñigo Roque
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-67-6
Sophia de Mello
1919-2004
 
 

 

Eguzkia horma itsasoa

 

Begirakunea saiatzen da mundu bat biltzen furiek hura txirtxilatu eta gero.

Hiri txikiak: horma kareztatu eta berriz kareztatuak hasmentako bozkarioari iraunarazteko.

Kaleak erdi eta erdi eguzkitan eta gerizpetan.

Tapa urdin itxiko leihoak: bortizki urdinak aurpegirik gabeak.

Leku hustuak, labirinto mortua: absentzia trinkoa zezen baten arnasestua bezain.

Kanpoaldea eguzkiaren mende, horma patio terrazetako errege baita.

Barrualde ilunak argitasunetik hurbil, gordeak eta erneak: isiltasuna barrandan eguzkiaren galtzada-harrietako garrasiari.

Diotenez sekretu batek irents ez gaitzan derrigorra da hura ozen esatea terraza batean edo patio batean eguzkipean.

Horixe da poetaren misioa: argitara eta kanpora ateratzea izua.

Aurpegirik gabeko hormak absentzien ugaritasunak ubelduak.

Gizakirik ez, gizakiaren aieruak baizik, haren artea, haren usadioak, haren urdin bortitza, hori trinkoa, karearen ozartasuna.

Hesi-horma astiro porrokatzen dena… tinta despintatua… ate irekia zoru berdeko patiora: arropa lehortzeko eguneroko egutera eta antzerkirako eremu. Baina baita portiko arranditsua ere irekia gizakiaren bizitza sakratura.

Horma zuri karegabetua, eta urdindua orban lainotsu eta ameslariz irisaturik.

Ateak bere taxu akasgabea marrazten du gizakiaren neurrikoa: xingolazko errezelen koloreek salatzen dute festa baten nostalgia.

Han barruan ilunpea fresko eta barea da.

Ez aurpegirik, ez soslairik.

Gizakiaren markak gizakiaren historiaren kontari.

 

Goialdean hormak ez du deus ixten edo inguratzen.

Horma zuri luzea haitzetako itzalen eta uretako bristaden artekoa.

Leihoaren karratu irekian itsasoak ñir-ñir dagi ezkataz eta distiraz estalita haurtzaroan bezala.

Itsasoak estatua arkaikoen moldeko bere irria erakusten du.

Argi guztia urdintzen da.

Gure-gurezko alaitasuna ezagutzen dugu: leku sakratuaren seinale.

 

O sol, o muro, o mar

O olhar procura reunir um mundo que foi destroçado pelas fúrias. / Pequenas cidades: muros caiados e recaiados para manter intacto o alvoroço do início. / Ruas metade ao sol metade à sombra. / Janelas com as portadas azuis fechadas: violento azul sem nenhum rosto. Lugares despovoados, labirinto deserto: ausência intensa como o arfar de um toiro. / Exterior exposto ao sol, senhor dos muros dos pátios dos terraços. / Obscuros interiores rente à claridade, secretos e atentos: silêncio vigiando o clamor do sol sobre as pedras da calçada. / Diz-se que para que um segredo não nos devore é preciso dizê-lo em voz alta no sol de um terraço ou de um pátio. / Essa é a missão do poeta: trazer para a luz e para o exterior o medo. / Muros sem nenhum rosto morados por densas ausências. Não o homem mas os sinais do homem, a sua arte, os seus hábitos o seu violento azul, o espesso amarelo, a veemência da cal. / Muro de taipa que devagar se esboroa — tinta que se despinta — porta aberta para o pátio de chão verde: soleira do quotidiano onde a roupa seca e espaço de teatro. Mas também pórtico solene aberto para a vida sagrada do homem. / Muro branco que se descaia e azula irisado de manchas nebulosas e sonhadoras. // A porta desenha sua forma perfeita à medida do homem: as cores do tinado de fitas contam a nostalgia de uma festa. / Lá dentro a penumbra é fresca e vagarosa. / Nenhum rosto, nenhum vulto. / As marcas do homem contando a história do homem. // No promontório o muro nada fecha ou cerca. / Longo muro branco pntre a sombra do rochedo e as lâmpadas das águas. / No quadrado aberto da janela o mar cintila coberto de escamas e brilhos como na infância. / O mar ergue o seu radioso sorrir de estátua arcaica. / Toda a luz se azula. / Reconhecemos nossa inata alegria: a evidência do lugar sagrado.