Poesia kaiera
Emakumeak itsasondoan
Nahasirik haien adatsak eta haizearenak, gorputza zoriontsu dute hain berena eta hain trinkoa izateagatik, guztiz librea.
Besoak hondartzaz haraindi jaurti eta eskumuturren zuritasuna sartzen da aparretan.
Hego zorrotzeko hegaztiak iragaten dira eta haien begien kurbadurak luzarazi egiten du lorratz azkengabea zeruen zurian.
Ahoa zeruertzari lapaturik arnasten dute luze-luze mundu jaioberri baten lehena.
Haien hatz-mamiek ukitzen dute airea hasi eta bukatzen den zorabio atseginezko gailurra.
Eta haien sorbaldei alga bat datxekie, zorionetan hain berdea da-eta.
Mulheres à beira-mar
Confundindo os seus cabelos com os cabelos do vento, têm o corpo feliz de ser tão seu e tão denso em plena liberdade. // Lançam os braços pela praia fora e a brancura dos seus pulsos penetra nas espumas. // Passam aves de asas agudas e a curva dos seus olhos prolonga o interminável rastro no céu branco. // Com a boca colada ao horizonte aspiram longamente a virgindade de um mundo que nasceu. // O extremo dos seus dedos toca o cimo de delícia e vertigem onde o ar acaba e começa. // E aos seus ombros cola-se uma alga, feliz de ser tão verde.