Poesia kaiera
Poesia kaiera
Miguel Hernandez
itzulpena: Josu Landa
2014, poesia
64 orrialde
978-84-92468-62-1
Miguel Hernandez
1910-1942
 
 

 

Gorrotoaren aurretik

 

Musua nauzu, itzalez itzal.

mindura mineko musu,

bihotza eskas duen bihotza,

naizenez enamoratu

kreazioan diren hats-gauza

itzal gabeez hain justu.

Urrun den uraz egarriz eta

egarriaz naiz mukuru.

 

Bihotza barne duen koparen

edale bakarra nauzu,

inork ezin du nitaz aparte

haren zukua dastatu.

Bizi, gorroto: gorrotorako

amodioa baino ez dut.

 

Irrika handieneko grinak,

desio handieneko su,

grinak emandako eskuekin

ezin laztanduko zaitut.

Hainbeste hegok, zenbait hegaldik,

eraisten dituzte egun,

burdinaz hesitutako zainak

dituzte herraz horzkatu.

Amodioz, bizitzaz, hil dute,

ezinbestean hegaldun,

amodio hutsez dute gorroto,

amodioa baino ez dut.

 

Maitea, ni naiz beti behean,

laztana, goian sabai zu,

klartasunezko irrika hauek

argi soil baino ez ditu.

Txistukatua, berorik gabe,

katetan ikus nazazu,

berehalakoan etorritako

ilunpe odoltien esku,

ogiaz eta labanez jaten

langile onaren moduz,

labana soilik daukat aldizka,

amodioa baino ez dut.

 

Den-dena: enara, gora joate,

hedadura, argitasun;

den-dena: aire, eguzki-begi,

espazioaren aiduru;

den-den denaren esanahia

bazter batean lurpetu.

Sasiarte, itsaso, mortu,

odol, mendi ibildaun,

maite grinazko orroz ari den

arimako askatasun,

nire gorputzaz gaindi doazkit,

ez dira bertan gelditu,

baina bertatik hedatzen dira,

amodioa baino ez dut.

 

Katebegiko lore girnalda

beltzuri horretan barru,

kartzelazainen kutsu jarraiaz,

fusilatze hormaz salbu,

amildegiko ertzean baina

libre naiz, alegera, altu,

alegera naiz, altu eta libre,

amodioa baino ez dut.

 

Gizonak ez baitu kartzelarik,

ezingo naute erraz lotu.

Kate mundu hau txikerra eta

kanpokoa iruditu.

Nork giltzapetu irribarre bat?

Nork ahotsa harresitu?

Heriotza baino bakarrago

urruti zara baratu.

Urruti zaude, zure besotan

presondegia sentituz,

beso horietan gure askeak

taupaka egiten baitu.

Libre naiz, hala senti nazazu,

Amodioa baino ez dut.

 

Antes del odio

Beso soy, sombra con sombra. / Beso, dolor con dolor, / por haberme enamorado, / corazón sin corazón, / de las cosas, del aliento / sin sombra de la creación. / Sed con agua en la distancia, / pero sed alrededor. // Corazón en una copa / donde me la bebo yo, / y no se lo bebe nadie, / nadie sabe su sabor. / Odio, vida: ¡cuánto odio / sólo por amor! // No es posible acariciarte / con las manos que me dio / el fuego de más deseo, / el ansia de más ardor. / Varias alas, varios vuelos / abaten en ellas hoy / hierros que cercan las venas / y las muerden con rencor. / Por amor, vida, abatido, / pájaro sin remisión. / Sólo por amor odiado, / sólo por amor. // Amor, tu bóveda arriba / y yo abajo siempre, amor, / sin otra luz que estas ansias, / sin otra iluminación. / Mírame aquí encadenado, / escupido, sin calor / a los pies de la tiniebla / más súbita, más feroz, / comiendo pan y cuchillo / como buen trabajador / y a veces cuchillo sólo, / sólo por amor. // Todo lo que significa / golondrinas, ascensión, / claridad, anchura, aire, / decidido espacio, sol, / horizonte aleteante, / sepultado en un rincón. / Espesura, mar, desierto, / sangre, monte rodador, / libertades de mi alma / clamorosas de pasión, / desfilando por mi cuerpo, / donde no se quedan, no, / pero donde se despliegan, / sólo por amor. // Porque dentro de la triste / guirnalda del eslabón, / del sabor a carcelero / constante y a paredón, / y a precipicio en acecho, / alto, alegre, libre soy. / Alto, alegre, libre, libre, / sólo por amor. // No, no hay cárcel para el hombre. / No podrán atarme. no. / Este mundo de cadenas / me es pequeño y exterior. / ¿Quién encierra una sonrisa ? / ¿Quién amuralla una voz? / A lo lejos tú, más sola / que la muerte, la una y yo. / A lo lejos tú, sintiendo / en tus brazos mi prisión, / en tus brazos donde late / la libertad de los dos. / Libre soy, siénteme libre. / Sólo por amor.