etxea non

inon ez naizen biziko, buelta bat gehiago

azkena, ze luzea

agurra

adreiluzko etxe bat

Seira ondoan, mamu

etxea

urrutian dirdaika

latorrizko teilatua

berria balitz bezala

haizetik babestua

alde guztietatik

etxe hau eraiki zuen

Ameriketatik itzulitako

gizon batek

lur-neurtzaileak

aspaldi hilak

deika ari naiz, inork ez du zabaltzen

bultza egiten diot ateari

giltzarik gabe dago, itxi gabe

hemen ez da inor bizi

logelak zeharkatzen ditut

ze leuna eguzkiak berotutako lurra

nire oin biluzientzat

norbaitek eskutik helduta eramango banindu bezala

gela erdi hustuetatik

mahai bat, arasa bat hormaren kontra, jabearen besaulkia,

pare bat aulki, iltze batetik zintzilikatuko artaziak,

egurrezko oheak, armairua, lezka hostozabaleko kutxa bat

leihoen azpitik

errekaren murmurioa entzuten dut (aspaldi

bota zuten errota)

eskudel oraindik sendoko eskailera, kirrinka egiten du

balkoira daraman ateak

begira:

muinoko zekaleen dantza

basoan

bidexka estu bat

nire pausoak

etxe hutsean

dardararazi egin nau—zerbaitek

kristalaren kontra egin du talka

bele bat (zoritxarra)

edo uso bat (zoriona)

leun itxi dut atea

agur

etxea

non inoiz ez naizen biziko