HORDI LOA
mihia sartu dut eriko zaurian
bertatik ateratzeko
hara eroritako bareak hostoak
animalia txikien arnasestuak
euli hegaldien semiotika zer da:
hori deszifratzeko grina dut
poesiaren amu muturrari
fatalismoz lotutako beita
ortzia jan didanean sasiak
oroitu naiz minutuek behar dutela lehor
botila bete izarrekin hasi naiz isurtzen gaua
inoren denbora birrinen gainean
eta jendeak gordean daraman
minaren izurren muinera iristear nintzela
beldurtu egin naiz berriro etxera bidean jarriz:
gizonezko azal zuria naiz
noizbait munduko monarkiak
eta oinordetza ondasunak oro
armen entrega ekumenikoz amaitu direla
ikasi nahiko luke askok
emaztea eta bion arteko klase borrokak
eskatu digu dialektikoki maitatzea elkar,
orri hauetara biltzen ari naiz
epaileen aurrean ukatuko ditudanak
ezin dut ahaztu musu baten uberak
eragin zidan ezpainak
harri gurizko bihurtzeko
desio eterno hura
non sartu sasoi honen seme kutun gisa
salatzen nauten eskuak pentsamenduak,
hala ere herri bat osatzeko oraino ez da aski
gela bat wifiaz
egungo orduei hautsak kentzen
entseatzen da bizimodu gibelatu bat
eta gauza ederretara
joaten zait burua
lurrarekin daukat nik
adiskidetasun mamia,
behargin portugesek harrian landua
behar luke etorkizunak