[Itsasotik hator beti]

 

Itsasotik hator beti

eta erlatsa dun hire ahotsa,

beti isil-gorde begiz

lahar arteko ur biziz

eta bekokiz baxu, hodei

baxuko zeruaren pare.

Aldi bakoitzean haiz berpizten

gauza antzinakoa eta basatia

bahintz bezala, bihotzak ezagun

du, eta hala dun estutzen.

Aldi bakoitzean dun urratua,

aldi bakoitzean heriotza.

Gu beti borrokan.

Kolpean argitzen den orok

heriotza din dastatu

eta odolean din eramaten.

Arerio jatorren gisara

elkar gorrotatu gabe gehiago

guk ahots berbera

dinagu, berbera nahigabea,

eta aurrez aurre bizi gaitun

zeru txiroaren azpian.

Gure artean liskarrik ez,

ezta gauza ezdeusik ere…

gu beti borrokan.

 

Borrokatuko dinagu oraindik,

borrokatuko beti,

ametsaren bila gabiltzanez

heriotzatik hegapeturik,

eta erlatsa dun gure ahotsa

baxua bekokia eta basatia

eta berdintsua zerua.

Horretarako gintunan sortuak.

Kolpeari emanez gero amore,

etorriko dun gau luzea

ez dena ez bakea ez menia

ezta zinezko heriotza ere.

Hi ez hago gehiago. Besoak

alferrik ditun astintzen.

 

Azkenerako, dardaraka zeukanagu bihotza.

Hire izen bat aipatu diten.

Ostera ere hasi dun heriotza.

Gauza ezezagun eta basatia legez

berpiztua haiz itsasotik.