Paisaia

Hemen goian ez da gehiago jorratzen muinoa. Badira garoa

eta arroka biluzia eta antzutasuna.

Hemen lanak ez du deusetarako balio. Erreta dago gailurra

eta arnasa da freskura bakarra. Akidura handia da

honaino igotzea: ermitaua etorri zen behinola

eta geratu egin da harrezkeroztik, indarrak biltzen.

Ermitaua janzten da ahuntz larruz

eta badu halako musketa lurrin bat, piztiarena eta piparena,

blaitu dituena lurra, sasiartea eta haitzuloa.

Eguzkitan bereizirik pipatzen duelarik pipa,

galtzen badut ez dakit ostera ere hura topatzen, garo errearen

kolorekoa denez. Igarotzen dira bisitariak

eta ziplo erortzen dira arroka baten gainean, izerditan eta arnasestuka,

eta hantxe topatzen dute, begiak zeruan,

sakonki hartuz arnasa. Lan bat egina du bederen:

bisaia belztuan bizarra utzi du sarritzen,

ile gorrixka urriak. Eta gorotzak uzten ditu

soilgune zabal batean, eguzkitan lehortzen.

Berdeak eta sakonak dira muino honetako hegalak eta haranak.

Mahastien arteko bidexkek daramate neskatila burugabe

saldoengana, kolore bortitzez jantziak oro,

festatuz ahuntzen antzera eta garrasi eginez ordokian barrena.

Noiz edo noiz azaltzen dira fruituz beteriko saski ilarak,

baina ez dituzte igotzen gailurrera: herritarrek etxera daramatzate

bizkar gainean, okerturik, eta ostera ere hondoratzen dira hostoen artean.

Zeregin ugari dituztenez, herritarrak ez dira joaten

ermitaua ikustera; aitzitik, jaisten dira, igotzen eta sutsuki dute goldatzen.

Egarri direlarik, hurrupa handitan edaten dute ardoa: botila dute

ahoratzen, eta gailur errerantz dituzte begiak goratzen.

Goizeko freskuran itzultzen dira akiturik

goiz albako lanetik eta, eskaleren bat igarotzen bada,

uztaren artean putzuek jariatzen duten ur guzia

ematen diote, edan dezan. Sarkastikoki egiten diete irri andre saldoei

edo galdetzen diete ea noiz, ahuntz larruz jantzirik,

jesarriko diren muinoetan azala eguzkitan belztera.