Bakardadearen mania

Afari legea egiten ari naiz leiho argiaren parean jesarririk.

Gelan dagoeneko ilun denez, zeruari begira.

Kanpoan, kale lasaiek daramate,

puska baten ondoren, landa zabalerantz.

Jaten ari naiz, zeruari begira —nork daki zenbat andre

ari diren jaten ordu honetan— ene gorputza bare dago;

lanak durduzatzen ditu ene gorputza eta andreak oro.

Kanpoan, afalostean, izarrak lurrazalaren lautada zabala

ukitzera helduko dira. Izarrak bizirik dira,

alabaina ez dute merezi bakardadean jaten ari naizen gerezi hauek adina.

Zerua dakusat, baina badakit herdoilezko teilatuen artean

dagoeneko badela argiren bat dizdizka eta, azpian, zaratak badirela.

Hurrupa handi bat eta ene gorputzak bizitza dastatzen du,

landareena eta ibaiena, eta sentitzen da orori itsatsirik.

Aski da isiltasun apur bat eta oro geratzen da

bere berezko lekuan, honela, ene gorputza geldirik dagoen gisan.

Gauza guziak daude isolaturik ene zentzumenen parean,

onartu egiten dute desegin gabe: isiltasunaren burrunba.

Gauza guziak, ilunpean, jar ditzaket jakinaren gainean,

ene odola zainetatik dabilkidala badakidan bezalaxe.

Lautada zera da, belar arteko uren korronte handia,

gauza ororen afaria. Landareak oro eta harriak oro

bizi dira geldirik. Aditzen dut jakiek nola elikatzen dituzten zainak

lautada honetan bizi diren gauza guziez.

Ez du axola gauak. Zeruaren karratuak

xuxurlatzen dizkit burrunbak oro, eta izar ñimiño bat

zalantzan ari da hutsean, jakietatik, etxeetatik

urrun, desberdin. Ez du aski bere buruarekin,

eta adiskide gehiegiren premia du. Hemen, ilunpean, bakardadean,

bare dago ene gorputza, eta jabe sentitzen da.