Antzinako diziplina

Mozkorrak ez dira andreekin solastatzeko gauza

eta sakabanatu egin dira; inork ez ditu nahi.

Mantsoki doaz kaleetan barrena, kaleek eta farolek

ez dute amaierarik. Baten batek itzuli handiagoak egiten ditu,

baina ez da zertan beldurrik izan, bihar etxeratuko dira.

Sakabanatu den mozkorrak uste du andreekin dagoela

eta kale-argiak beti dira berberak eta andreak, gauez,

beti berberak dira, inork ez ditu aditzen.

Mozkorrak arrazoitu egiten du eta andreek ez dute nahi.

Irri dagiten andreak dira haren mintzagaia:

andreek zergatik dagite hainbeste irri edo, negarrez bada, garrasi?

Mozkorrak nahi luke andre mozkor bat,

makurturik adituko lukeena. Baina gortu egiten dute

“Seme hori nahi baduk, guretik pasatu beharko duk”.

Mozkorrak heldu egiten dio kide mozkor bati,

gau honetan bere semetzat hartu duenari, haiengandik sortua ez dena.

Negar eta garrasi dagien andrexka batek nola sor lezake

seme kide bat beretzat? Bera mozkorra denez

ez ditu andreak oroitzen ibili ez-egonkorrean

eta biak doaz aurrera bakean. Kontari ari den semea

(ez da andretik sortua) andrea litzateke

hura ere. Aitarekin dabil oinez eta arrazoitu egiten du:

kale-argiek iraun egingo dute gau osoan.