Antzinako zibilizazioa

Mutikoak freskoago hartzen du arnasa, kontraleihoen artean

isil-gorderik, kaleari begira, adi. Errekarriak ikusten dira

zirrikituaren argitik, eguzkitan. Inor ez dabil oinez

kaleetan. Mutikoak nahiago luke kalera ateratzea

horrela, biluzik (ororena baita kalea), eta eguzkitan kiskali.

Hirian ezin da. Belazeetan bai, posible litzateke,

buru gainean ez balego zeruaren sakonera,

izutzen eta moteltzen duena. Belarrak, hotz delarik,

oinetan kili-kili dagi, baina geldirik begira dauden landareak

eta enborrak eta sasiartea begi zorrotzak dira

dardaraka ari den gorputz ahul zurbilarentzat.

Bestelakoa da belazea ere, nazka ematen du ukitzean.

Alabaina, mortu dago kalea. Inor igaroko balitz

mutikoa ausartuko litzateke ilunpetik begiratzera

eta pentsatzera guziek ostentzen dutela gorputz bana.

Ordea, gihar sendoko zaldi bat igaro da

eta burrunba dagite errekarriek. Gero zaldia

badoa, biluzik eta koplarik gabe, eguzkitan:

badoa kalearen erditik trostan. Mutikoak

nahiago luke bera ere hura bezain sendoa eta belztua balitz

eta beharbada gurdi hari tira egitea; hartara, ausartuko litzateke

bere burua agertzen zeruko izpien azpian. Begira dauden etxeek

belaze mortuek baino gutxiago moteltzen dute.

Gorputz baten jabe izanez gero, ikusi beharra dago. Mutikoak ez daki

guziak ote diren gorputz baten jabe. Goizean pasatzen ari zen

agure zimur hark ezin du izan halako gorputz zurbil eta tristerik,

ezin du izan horrela izutzen duen deus ere. Helduak ere ez,

ezta haurrei titia ematen dieten emazteak ere,

haiek ez daude biluzik. Soilik mutikoak dira gorputz baten jabe.

Mutikoa ez da ausartzen bere burua ilunpetan ikustera

baina badaki kiskali beharko duela eguzkitan

eta ohitu beharko duela zeruaren begiradarekin, gizon izango bada noizbait.