Dinaren gogoetak

Plazera da eguzkitan garden eta fresko dabiltzan ur hauetan

norbere burua botatzea: ordu honetan ez dator inor ere.

Zirrara eragiten dute makal azalek gorputzez ukitzean,

murgilaldiko ur burrunbatsuek baino gehiago. Ur azpian ilun dago oraindik ere

eta lepotik oratzen du hotzak, baina aski da eguzkitara ateratzea

atzera itzultzeko gauzei begiratzera begi garbiz.

Plazera da biluzik etzatea belaze epeletan

eta begi erdi-hertsiz bilatzea muino garaiak

gainditzen dituztenak makalak eta ikusten nautenak biluzik

eta muinoetako inor ez da ohartzen. Galtzazpitan dagoen agure hark,

arrantzara doan kapeladunak, ikusi nau murgiltzen

baina pentsatu du mutikoa nintzela eta ez du hitz erdirik esan.

Gaur arratsean itzuliko naiz soineko gorridun andre gisa

(ez dakite biluzik nagoela hemen etzanda

kaletik irribarre egiten didaten gizonek) jantzirik itzuliko naiz

irribarreak harrapatzera. Gizon haiek ez dakite

saihetsak sendoago eramango ditudala gaur arratsean soineko gorrian

eta izango naizela beste andre bat. Inork ez nau ikusten hemen behean:

eta handik zehar, landareen artean badira leuntzaile sendoagoak,

irribarre egiten didaten beste haien aldean: inork ez nau ikusten.

Ergelak dira gizonak... gaur arratsean guziekin dantzan

biluzik bezala egongo naiz, orain bezala, eta inork ez du jakingo

topatzen ahal ninduela hemen, bakarrik. Haien gisakoa izango naiz.

Ordea, ergel horiek estuki besarkatu nahi izango naute,

proposamen azeriak xuxurlatu. Baina zer axola didate

haien laztanek? Badakit-eta ene burua laztantzen.

Gaur arratsean egoten ahalko gara biluzik eta elkar ikusi

irribarre azeririk egin gabe. Neuk bakarrik egiten dut irribarre

belazean etzanik, hemen, eta inork ez daki.