Jende deserrotua

Itsaso gehiegi. Jadanik ikusi dugu itsaso aski.

Arratsean, ura zabaltzen da koloregabe

eta lauso ezerezera, hari begira dago laguna,

lagunari begira ni, eta inor ez da mintzo.

Gauean, hertsirik amaitzen dugu taberna zuloan,

ke artean isolaturik, zurrutean. Lagunak baditu ametsak

(apur bat monotonoak dira, itsasoaren burrunban)

non ura ispilu baino ez den, uharte baten eta bestearen artean,

basalorez eta ur jauziz zipriztinduriko muinoetan.

Halakoa da haren ardoa. Bere burua dakusa, edalontziari begira,

muino berdeak altxatuz itsaso mailaren gainean.

Atsegin ditut muinoak, eta uzten diot mintza dakidan itsasoaz,

hain da argia ura, ezen harkaitzak ere ikusten baitira.

Muinoak baino ez ditut ikusten, eta asetzen naute zeruak eta lurrak,

hegaletako lerro ziurrez, urruneko nahiz hurbileko.

Soilik nireak malkartsuak direla, akidurazko mahastien

ildoxkaz beteak, lur errean. Lagunak onartzen ditu

eta jantzi nahi ditu lorez eta basafruituz,

bertan aurkitzeko, algaraka, fruituak baino neskatxa biluziagoak.

Ez da beharrezkoa: nire amets malkartsuetan ez da falta

irribarrerik.

Bihar goizean goiz bidean baldin bagara

muino haietan gora, mahasti artean aurki genezake

neskatxa beltzaranen bat, eguzkiak belzturik,

eta, solasari loturik, haren mahats pixka bat irentsi.