Soiltasuna

Bakarrik dagoen gizona (espetxean egona) espetxera da itzultzen

ogi zati bati hozka degion bakoitzean.

Espetxean amets egiten zuen neguko humusetan

ihesi doazen erbiekin. Neguko lainopean

kale-harresien artean bizi da gizona, ur hotza

edaten eta ogi zati batean hiltzen.

Batek uste du bizitza berpiztuko dela geroago,

lasaituko dela arnasa, negua itzuliko dela

ardo lurrinez ostatu epelean,

eta sutondo ona, ukuilu ona, eta afariak. Batek uste du,

barruan dagoen bitartean uste du batek. Kanporatzen da arrats batean,

eta ehizatu dizkiote erbiak eta epela jan diote

besteek, alaiki. Haiei kristaletik begiratu beharra, orain.

Gizona ausartzen da sartzera basokada bete edatera soilik

izozturik dagoelarik, eta behatzen du bere ardoa:

kolore lausoko, zapore astuneko.

Hozka egin dio ogi puskari, erbi zaporea zuena

espetxean, baina dagoeneko ez du ogi zaporerik

ez deus ere. Eta ardoak ez du laino zaporea baino.

Bakarrik dagoen gizonak ostera ere hartu ditu gogotan zelai haiek, pozarren,

goldaturik daudelakoan. Areto mortuan,

ahopean, saiatzen da kantatzen. Ostera ere ikusi du

dikearen zabalean sasitza soilduaren mototsa,

abuztuan berdea izan zena. Txistua jo dio txakur emeari.

Eta erbia azaldu da eta jada ez daukate hotzik.