LEKEDA BEZALAKOA

Ez zegoen une klaberik,

baina atzekoz aurrera zenbiltzan

kale bete jende artean.

Zeu bakarrik,

tabernako kristal marratuaren atzetik,

distortsionaturiko kaleko argien pean.

So egin zenidanerako jaiotako ibaiak joanak ziren,

limoi aleak usteldurik zenekartzan,

ukatutako mendi guztiak lurraren pare berdinduak,

itsaso txikiak zein handiak lehorturik eta

hondoko aingura herdoildurik, agerian,

disparaturiko arrano helezinak disekaturik,

loaldi luzeko hartzak hotzak hilik.

Kafearen azken gerizpea hartu eta

kalera egin nuen nik ere.

Atarian etsipen galtzaileak ito ninduen berriz,

lekeda bezalako etsipenak,

inoiz atera behar ez nuen taberna formadun atean.