Dutxatu, afaria prestatu, harriko minimala egin, eta aurreikusten nuen insomnio gau hari aurre egiteko plangintza martxan jartzen hasi nintzen.

      Ez nuen bakarrik egoterik lortzen etxe huts hartan.

      Ordenagailua eta atzeratutako astekaria hartu eta ohe gainean eseri nintzen.

      Nagiz pasatu nintzen elkarrizketa eta zutabe interesgarri, argazki hunkigarri eta lerroburu supiztaileetatik. Utzi eta ordenagailua ireki nuen.

      Egunkari eta astekari banatara harpidetua nintzen aspalditik. Errealitatera. Azkenaldian, berriz, fikziora. Hiper-errealitatera. Jende helduarentzat umeen lo aurreko ipuinaren efektua duen fikziozko plataforma globaletako telesailen kontsumora.

      Zeure bizitzaren antzekoegia daraman pertsonaia horrek ere —polizia batek, esate baterako— alegiazko egoera intimoetan okerreko erabakiak nola hartzen dituen ikustearen enpatiaz, eme sendo eta ilehori horri begiz eta mihiz jaten dizkiozun titi-punten desiraren lanbroan eta kuleroen azpian igurzten duzun zeure klitori puztu eta bustian hondoratzen zara.

      Gau horretan, desiotik baino farmazeutikotik gehiago duen lorazepam naturala ere sortzen omen duen orgasmo sakon eta bakartian, bi egunetarako zaurira heltzen ez den min arin bat utziko dizuna.

      Loak hartu aurreko infidelitate usain mikatz arineko segundoetan, gure ohean ikusi zintudan sustraien eran barreiatutako ile kizkurraren azpian, ahuspez, lurrari helduta bezala, lo. Milioika kilometrora sortu den izarretako lurrikararen ezjakin, hiriko zirkunbalazioko ibilgailu bakanen argi gorri eta zuriak itzulinguruka dituzula, gure etxetik seiehun metroren irian eraikitako lantegi petrokimikoaren balizko leherketa baten alerta toxikoaren protokoloan duzun fedearen bermeaz, seko lo.