Baina oraindik haragi naiz. Gaur.

      Eta bizi nauen andrearen telefonoko geolokalizatzaileak seinale egiten duen gunean, sekulako elurtea bota zuen egunean, jaio, eta bizitzaren bide sasituan aurrera egin ahal izanak, bost inplante eta tibia eta perone haustura konpondu batekin, adin ertaineko ile urdindun emakume egiten nau.

      Pobreago banintz, edo munduko beste bazter batean jaio izan banintz, honezkero bizitzearen hotzak jositako ezpain mamitsuen barnean galdutako hortzen hutsuneek eragindako aurpegi hondoratuko andre zahar, txiki, muker, beltzaran, gizen —38-40 tallaren perimetro estutik salbu—, trakets, minbera, erre eta herrena nintzateke.

      Euri zaparrada baten ondorengo eguzkitan bidera atera eta bare batek orduetako lanaz utzitako zilarrezko lorratz distiratsua ezabatzen duen emakumea, arrastaka daraman eskubiko hanka baldarraz karrakatuta.