Sofara itzuli eta, zerbezaren garratza ezpainetan, asperduraz jarraitu nion albistegiko berri txarren narrazio kateatuari.

      Besteen minen eta injustizien antologiaren notario lanean, jakiteak kulpatik libratuko banindu bezala. Praktikan apenas eraldatzen nauen kulpa arin bat, kristautasunak utzitako hondakin toxikoen aztarna.

      Betikotzen ari zitzaidan gaueroko esnatualdian ordea, non benetako arazoek larritzen ninduten —lau kilo gizendu izanak, kasu—, zorigaitz haiek ez zuten lortzen lekurik hartzerik. Salbuespenen konkatenazio gero eta ugariagoan, lanak nituen performatzen nuen simulakro ideologiko horretara ere iristen.

      Iluntze hartan ere, nik eta nire espezie babestukook telefonoa zilborrean paratu eta telebistaren aurrean inplosionatzen genuen.

      Ordu hartan, ahal den moduan eusten genion gehienok telebista aurrean gauari, eta gaitzik hilgarrienari, nork bere erara izendatzen duen zauri fundazionalari.

      Edo izenak dira denborarekin aldatzen edo gehitzen doazenak. Munduak hain bereak dituen injustizia, desoreka, min, tristura eta bortxa; guri antsietate, arnasestu, bizkarreko eta zerbikaletako min pandemiko, betazaleko ekzema eta ezin izenda daitezkeen gaitz indibidualetan lehertzen zaizkigunak.

      Lantzean behin denok batera ikasten ditugun neologismo tekniko horiek bermatzen duten komeni erako pertenentzia eta distantziaz betiere, somatizazioa esango genukeen hori.

      Aspaldi psikoanalista austriar batek histeria kronikoa deitu zuen hori bera, gaixotasunetan kronikoena, gizakitik gizakira zorrien antzera jauzika ibili dena, dabilena eta ibiliko dena.