Nik, geure historian gatibu, beste autobusa hartu nuen.

      Txaketako poltsikotik txartela atera ezinik nenbilela, pasatzeko barrura esan zidan txoferrak; ilaje beltzeko gazte sendo eta bizarduna, desagertu eta hogei egunera errekan eskuak lotuta agertu aurreko bere azken lanegunean ikusi uste izan nuen.

      Abiatzerako geratu behar izan zuen lehenengo bidegurutzean.

      Hogei bat metroko tartetxoa egiten zuen eta berriro ere geratu.

      Aurrean neraman emakumea telefonoz ari zen. Xehetasunik txikienaz jakiteko moduan zertan ziren senideren baten kimioterapia saioak. Spotifyk bere algoritmoan harrapatutako Atahualpa Yupanquiren abesti bateko erreka ondoko zuhaitz-azpi baten itzalean babestu nintzen kaskoak jantzita.

      Autobusak geldirik zeramatzan minutu batzuk, eta abiatzean duda egin nuen leihotik ikusi berri nuen jende andana hura zen mugitzen zena ala geu ginen azkenean abiatu ginenak. Atzeraka eserita nindoan eta galdurik nuen munduaren ardatzaren pertzepzioa. Leiho karratuaren zabalera osoa betetzen zuen aldra hark oihuka. Kaskoak kenduagatik, ez nien ulertzen zer zioten.

      Ez zen oso jendetsua, soziologikoki askotarikoa bai; hainbat klase, azal kolore eta adineko pertsonek osatua. Kostata egiten zuen autobusak aurrera Poliziak zinta horiz zabaldutako bidean.

      Eta araldea atzera, atzera.

      Manifestazio bat zen, atzeraka.

      Burua gure parera heldu zenean, albo batera egin zuten. Pankarta eta karteletan “abortua hilketa da”, “homosexualak sendatu” eta ondo irakurtzeko astirik eman ez zidan beste mezu batzuk bistatu ahal izan nituen.

      Autobusa haserre bezala berrabiatu zen, eta bulkadak are atzerago, edo aurrerago, eraman ninduen, manifarantz bezala. Ondoren, semaforo baten gorriranzko trantsizioa indarrez zanpatuz, azken ehun urteko garapen arkitektonikoan luxuaren bilakaera esplikatzen duten eraikinen artean intermitenteki azaltzen zen itsasoari begira, etxera bueltako bidea egin nuen.