Asteazken goiz buruzuri bat zen eguzkiaren alde honetan. Umeak eskolan eta jende gehiena lanean ariko zen konturatu gabe pasatzen den bizitzaren zati handiena betetzen duten egun eta ordu horietan.

      Literatura klaseetan nerabeei bizitzaren iheskortasuna kontzeptua azaltzen ari naizenean, nerabe nintzela horixe berori azaldu zidan literaturako irakaslea etortzen zait. Orduan ez nuen ulertu eta orain ez dute ulertzen.

      Nola bada. Heldutan agertzen zaizkizu zulo antimaterial bat betetzen duten eta elkarrengandik bereizteko gai ez zaren ordu, egun, aste eta hilabete horiek denak. Errutina hitzaren barruan ezerezten direnak.

      Urrutira ikusten zen pentze batean gora eta behera zebilen traktorea aurrez segaz moztutakoa batzen. Baserritarrak bigarren belarraldia osten ari zitzaizkion munduari.

      Bide ertzeko silo-bola beltzetan bilduta, bi soro ontzen zeuden. Eta belaze moztu berri haietan fermentatzen ziren arratsalde eguzkitsuak eta euria, hiru sugegorri, elurte arin eta berant bat eta haren hotza, bi ilargi, gerezi hezur batzuk eta satitsu bat.

      Belar-bolen ondoan, iraulita zegoen sail bat, lugorri utzia. Land art-aren interbentzio psikologiko-estoizista paregabea iruditu izan zait beti lugorria, psikologoen eta psikiatren kontsultetan erakutsi beharko litzatekeena.