Ibaia atzean utzi eta etxe eta kotxe tarteetan barrena egin nuen orduan bizi nintzen auzorantz.

      Iluntzearen deskribapen existentzialista areagotzeko, aldirietako trena txistuka eta zezelka pasatu zen, bere onomatopeian bildua. Argi horidun leiho blindatu harramazkatu eta lurrunduen atzean poesia sozialaren topiko guztiak karraio, disforia arin bat sortzen zuen literaturaren teorian.

      Jendearen ibilerak beste pauso bat zuen inguru hartan, beste arnasa bat, munduari ordu batzuk luzatuko balitzaizkio bezala.

      Hiri irteerarako errepide zaratatsuaren zubipeari itsas usain sarkorra zerion egun hartan ere. Buruxkariek bertan utziak zituzten lehortzen marea jaistean hondartzan bildutako alga gorriak.

      Atletismo pista baten ertzetik egiten zuen aurrera espaloiak. Ihesetik eta ehizatik zetorren baina orain denboraren kontrakoa bilakatutako alferrikako korrikaldiarekin jarraitzen zuten pistan bueltaka ari zirenek.

      Hala ere, begia emakume gazte bati jo nion, pista erdiko itxituraren barruan zegoen.

      Pisu jaurtitzailea.