Bai goroldiotan eta bai garitan, katebegi antzua naiz nire aurrekoen makurren produkzio eta erreprodukzio katean. Eta gizakiak guganaino narrasean ekarri dituen alferrikako organoen zerrendari bat gehiago erantsi diot: umetokia.

      Zuk umerik ez ekartzea erabaki zenuen, edo hori litzateke, hipotesien jolasean, sinesgarritasun handiena leukakeen bertsioa.

      Oraindik ez esaten pasatu zenuen denbora; behin, honezkero ez esaten harrapatu zenuen arte zeure burua.

      Ezetz erabaki zenuen baietz erabaki zenuen baino gehiagotan.

      Ezetz erabaki zenuen, azkenean. Azkeneko aldian.

      Ezetz erabakitzea ez zaizu erabaki bat iruditzen orain.

      Ezetz erabakitzea ez erabakitzetik gertuago dago. Eta utzi denborari pasatzen, bere lana egin dezan. Kasu honetan, ordea, denborak bere burua jan du.

      Orain halako damu bat ari zaizu ernaltzen, ez genuen zugandik gutxiago espero.

      Duda eta gero, damua.

      Beraz, zure ama bakarraren, bi amonen, lau birramonen eta amonen birramonen gorputz eta corpus amaiezinean katebegi antzua zara.

      Ez zaude harro, baina noizbait gertatu behar zuen.

      Ikuspegi biologiko batetik, sobra ebolutiboak deitzen zaie ezertarako balio ez duten gorputzeko atalei.

      Ez omen ditugu denok: apendizea, eskumuturreko gihar bat —arboletara igotzeko garatua—, azkenaginak, gorputzeko biloa zutitzeko muskulua —beldur egoeretan itxuraz handiago emateko, katuek egiten duten eran—, buztan enbrionarioa edo koxisa —ekilibrioa mantentzeko— edota gizonen titiak. Eta hirugarren betazala, narrastiek baino mantentzen ez dutena.

      Zuk beste bat erantsi diozu zerrendari: ugaltze aparatua.