Telefonoak bateria azkenetan zuela adierazi zidan. Bezperan ez nuen kargatzen utzi ohi moduan eta, kotxea ere bihurtzen ari zitzaidan obsoleszentzia programatuan, gogoratu nuen metxeroak ez zuela funtzionatzen azken asteetan.

      Geratu egin beharko nuen. Gasolina ere bota beharko nion; harakoan ez bazen, bueltarakoan. Eta zerbait jan bitartean, bi gauzak batera egiteko molda nintekeen. Zailena mobila entxufatzea izango zen.

      Hainbeste orduero entxufe bat behar dugun animaliak gara.

      Konturatzerako, lautada nasaia zeharkatzen zuen orain autobideak. Bidean aurrera egin arau, zerua gero eta gehiago zabaltzen zen eta mendilerroek ere, elkarrengandik gero eta urrunago, leku egiten zieten belaze eta soro oparoei.

      Astiro, apalduz zihoan zelai-zuhaitzetako berdea. Ez zebilen trafiko handirik eta bizkorrago nindoan. Tren luze bat ikusi nuen niregana ailegatu orduko aldentzen. Errailek lerro amaigabea dibujatzen zuten, eta trenak, bertatik pasatzean, mundua azpimarratzen zuen.

      Ezkerreko eskugainari begiratu nion, zerbait nuen idatzia. Eta bizitzan lehenengo aldiz, azalean sortzen ari zitzaizkidan zimurrengatik, ez nuen ulertu zer jartzen zuen.

      Denboraren toles batean sentitzen nintzen.

      Hamar urte baziren denborak tolestura arraro bat egin zidala. 50 urte bete nituen egunean idatzi nuen: