Badira ia 10 urte aita baino zaharragoa naizela.

      Nire aita baino 10 urte zaharragoa naiz, beste era batera esateko.

      Nire aita baino gero eta zaharragoa, edo nahi bada, bera da gero eta gazteagoa dena.

      Aurreikuspen onenetan, 80 urte beteko banitu, nire semea izan ahalko litzatekeen aita baten alaba nintzateke.

      Bion ileak urdindu zaizkit.

      Badut argazki bat non, udarako egun eguzkitsu batean, Donostiako Kontxako hondartzan, ume bat naizen. Bi urte inguruko ume bat.

      Kristo gurutziltzatu baten eran, ozta-ozta heltzen diet ezkerrean dudan aitaren eta eskubian dudan amaren eskuei.

      Erloju bateko orratzen moduan, nire besoei kasu eginez gero, eta udarako eguzkiak argazkia nola erretzen duen ikusita, ordu biak bost gutxi dira. Horixe litzateke denbora kamerak harrapatutakoa segundo horretan neurtzera.

      Eta garaia, zoriontasunarena. Nire ama eta aitarena. Ni, alaba bakarra artean.

      Eta gaurdanik begiratuta, berrogeitaka urte geroago, bi denbora hauen arteko lotura naiz: eskubiko besotik tira egiten dit atzera aitarenak, eta ezkerrekotik aurrera amarenak.

      Argazki horretan bi urteko aldea zuten aitak eta amak.

      Orain, berrogei urte ingurukoa.

      Aita gero eta gazteagoa da, eta ama, gero eta zaharragoa.

      Aita dugu etxeko gazteena. Eta gure ama, gizon gazte baten alargun zahartua.

      Berarekin izandako bi ume zaharren ama.

      pd: Duda bat utzi duzu munduan, aita —beste hainbesteren artean, bat—. Aurpegian zenituen markak sehaskan zeundela arratoi batek koska egindakoak zirela diote zure umetako lagun aitonduek.

Matematikaren poetikaz azaldua: