Hamar minutu falta ziren supermerkatua ixteko.

      Sartu orduko, kaxako neskaren begiradak arrats hartako zorigaitz guztiak leporatu zizkidan. Denbora tarte beraren bi jabe ginen. Gaueko zortzietan giltzatzen den supermerkatu batean, azkenengo hamar minutu horiek norenak diren ebatzi gabe jarraitzen du zibilizazioak.

      Sarreratik eskubitara, gelatxo batean lau pantaila desfragmentatuk behatzen dute iluntze horretako bezeroen joan-etorria. Definizio eskaseko irudi zenital aleatorioetan karroen inertziaren aldaroari kostata kontra eginez doaz erostunak.

      Orgatxoan pilatutakoaren azterketa intimo eta sozialean, utzikeria nabarmena erakusten dute ixteko hamar minutu falta direla sartu den emakume gazte horrek, esate baterako, bildutako kafe, marmelada, tostada, tomate, ahuakate, urdaiazpiko, atun lata, zerbeza, jogurt, txokolate eta arrautzek.

      Beheko pantailan ageri den gizonak, berriz, botila bakan bat darama orga zabalean. Farmazietan saldu behar lukete bakardadean edateko ardoa.

      Txartelarekin ordaindu eta gabon pasa esatean, zortziak eta lau minutu ziren. Beste langile batek pertsiana erdi jaitsia zuen inor ez sartzeko. Ez zuen jaso eta makurtuta pasatu behar izan nuen. Merezita.

      Izurde bat imajinatu nuen itsasoaren beste aldean nagiz barreiatzen zen eguzkitan nire plastikozko poltsak irentsi eta itotzen. Hala berundu zen iluntze hartako nire aldartea.