Telefono mutuaraziak jo zuen. Amaren izena irakurri nuen pantailan: ama.

      Alderantzizko zilbor-hestea den dei bat.

      Etxean ikusi zaitut, bakarrik.

      Azken bizilaguna lehen sei bizi izan ginen etxe hustuan.

      Argazkietako jendearen artean bizirik atera den bakarra.

      Argazkietan, existitzen ez den jendeari eusten diozu.

      Mundua bukatu zaizu eta bizitzak jarraitzen dizu.

      Pauso txiki eta azkarrean, ilargirainokoa egina duzu. Hala kalkulatu genuen behin anaiak eta biok.

      Ederra eta zauria heredatu duzu eta dizkiguzu.

      Aberasten ez duten lanetan zaildua.

      Bizitzan, hiru katu eta bi txakur gastatu dituzu.

      Bakarrik jaio ginen, zu eta ni, egun elurtu batean.

      Bakarrik gaude.

      Noiztik esaten ez dakit, baina neure buruarengandik babesten zaitut.

      Nire amatasun inbertsoa zara.

      Beste batzuei zesarearen orbaina ageri zaien leku berean zornatzen zait niri oraindik ere gaizki itxitako zilbor-hestearen korapiloa.

      Alaba izatea ama izatea da orain.

Eta gure lotura atabikoa espartzuzko soka zahar bat da.