Pisu jaurtiketaren teknika greziar garaiko harri jaurtiketatik dator.

      Pisua ahalik eta urrunen botatzeko, berebiziko garrantzia du kokaleku egonkor eta ekilibratu batetik abiatzeak, oinaz jaurtiketa eremuaren ertzik zapaldu gabe. Ezinbestekoa da, halaber, hiru atal desberdintzea: jaurtiketaren eremua, erorketarena eta segurtasun eremua.

      Modalitate honetan bi teknika nabarmentzen dira: jaurtiketa zuzena eta errotaziozkoa (zurea, gauzei mila buelta eman ondorengoa).

      Jaurtiketa zuzena errazagoa da.

      Errotaziorako ezinbestekoa da atleta orekatua egotea, teknika honekin nulu asko gertatzen delako. Eta hala dira jaurtitzailea bere eremutik ateratzen delako —paperak galtzea ere esaten zaio—, edota pisua ez delako erori beharko lukeen eremuan erortzen —ez dagokionari min egitea ere esaten zaio—.

      Neska gaztea sarearen barrualdeko porlanezko zirkuluaren erdian zegoen, eta pisuaren metafora, kasu honetan, burdinazko bola beltz huraxe zen, munduko materiarik hauskorrena balitz bezala lepoaren eta eskuaren artean goxo heltzen zuena.

      Ezkerreko besoa zabalduta, perimetroa garbitu du neska gazteak, inguruan leudekeen guztiei alde egiteko esango balie bezala. Orduan hasi da biraka. Eta hain ezaguna zaizun inertziaren indarraz, baina kasu honetan bere alde baliatuz, bueltaka ekin dio eta bola beltza berun koloreko zeruaren kontra jaurti du. Ozta-ozta eutsi dio, baina ez du oinarekin jaurtiketa eremua pasatu.

      Begiekin jarraitu dio pisuari eta, azken urtean metro erdi bat irabazi badu ere, ez zaio aski urruti irudituko. Zuri ere ez.