Ilea mozten

 

Hainbeste gauza gertagaitz jazo dira

dagoeneko bizitza honetan… Emazteak prestatzeko

eskatu dionean ez du birritan pentsatu:

ilea moztuko dio oraintxe.

 

Goiko gelako aulkian eseri da,

tarteka txantxetan “liburutegia”

esaten dioten gela horretan. Leiho bat du

argi iturri. Bere oinen inguruan

egunkari paperak zabaldu dituzte, elurra ari du

kanpoan, goian-behean. Xukadera handi batekin

inguratu dizkio sorbaldak. Guraizeak,

orrazia eta zepiloa hartu ditu.

 

Biak bakarrik dauden lehen aldia da

aspaldiko partez —ez batak ez besteak

inora joateko premiarik gabe, zereginik gabe.

Ez du kontatzen, jakina,

elkarrekin ohera sartzeko uneak. Intimitate horrek.

Edota gosalorduak, beste

intimitate bat. Isiltasunari eta norbere

burutazioei eusten diete ilea moztu bitartean;

orraztu ondoren, segi apur bat gehiago mozten.

Elurrak atergabe darrai. Laster, argiak martxa

egingo du leihotik. Gizonak beherantz begiratu du,

galduta eta pentsakor, egunkari orrietan

zerbait irakurri nahian. Emakumeak diotsa:

“Altxa burua”. Hala egin du.

Eta gero: “Ea zer deritzozun”. Ispilura

inguratu da: primeran dago,

berari gustatzen zaion moduan.

Halaxe esan dio.

 

Geroxeago, etxe atariko

argia piztu eta xukadera kanpoan astintzean,

kizkurrak eta ile-xerlo zuri zein ilunak

elur artean hegan barreiatzen ikusi dituenean,

zerbait ulertu du: gizon

heldua dela jada egiaz, adin ertaineko

gizona. Mutikotan aitarekin

bizarginarenera joaten zenean,

edo geroago, nerabetan, nola

imajinatu ahalko zuen, bada, bizitzak

noizbait pribilegio hura emango zionik,

emakume zoragarri batekin bidaiatu

eta harekin lo egin eta gosaria konpartitzekoa?

Ez hori bakarrik: arrats isil hartan ilea

moztuko zion emakume bat

elurrak estalitako hiri ilun batean,

non eta, abiatu zen lekutik 3000 miliatara.

Emakume bat, mahaiaren bestaldetik begiratu

eta esango ziona:

“Baduzu garaia barberoaren aulkian

esertzeko. Bada garaia norbaitek

ilea moztu diezazun”.