Behatzak

Oin hauek ez didate arazoa

besterik ekarri. Oinbularra,

arkua, orkatila. Badiotsuet ba,

mingarria dela ibiltzea. Baina

bereziki behatzek

kezkatzen naute. “Luzapen

terminalak”, halaxe

deitzen baitzaie. Egia latza!

Bainuontziko ur berotan edota kaxmirrezko

galtzerdietan buruz behera sartzea

besterik ez dute desio.

Kaxmirrezko galtzerdiak edo txinalak, zapatak…

Kategoriako bendak… denak nahi,

hatz ergelok. Logaletuta daude,

deprimituta, norbaitek Thorazinaz

galkatu balitu bezala. Konkordun,

zorabiatu, mutu… Badira ba gatzgabe,

bizi bako! Zer arraio gertatu zaie?

Ze behatz mota da hain axolagabea den hori?

Behialako behatz berberak al dira zinez? Ahaztu al dituzte

aspaldiko kontuak, bizirik zeuden sasoikoak?

Beti prest, ilaran lehenbizikoak

irrikaz musika hasitakoan dantzara jauzi egiteko.

Beti gertu fandangorako.

Eta begira orain. Ez, hobe ez begiratzea.

Ez dituzu ikusi ere egin nahi, bare lodien gisako,

nekez eta kostata gogora ditzakete garai zaharrak,

sasoi zoriontsuak. Garai haiekin lotura

guztiak eten eta zerotik hasi

nahi lukete, beharbada.

Lurpera alde egin, bakarrik bizi,

Yakima bailarako landetxera erretiratu.

Garai batean zetorrena aurreikuste hutsez

tinkatzen ziren, plazerak kurbatzen zituen

probokazio ezdeusenarekin,

aski zen edozein txikikeria:

zetazko soineko baten laztana

eskuko hatzetan, demagun.

Ahots tonu egokia, igurtzi bat

garondoan, edota

ezarian zetorren begirada. Edozer!

Deslotuak diren gantxoak,

gerruntzeak solte, jantzien hotsa

egurrezko zoru hotzera erortzen…