Suitzan
Zurichen egin beharreko lehen gauza:
bosgarren tranbia hartu, zoorantz doana,
eta azken geralekuan jaitsi. Esan ziguten zerbait
lehoiei buruz. Nola haien orroak
zooko esparruan gaindi heltzen diren
Fluterneko hilerriraino.
Han, osteratxoa eman,
James Joyceren hilobira doan
bidezidor zoragarrian.
Familia gizona bera, hemen datza,
nola ez, Nora emaztearekin. Eta semea,
Giorgio, duela urte gutxi hila.
Lucia alaba —zenbat burukomin—,
bizi da oraindik, psikiatriko batean.
Aitaren heriotzaren berri
eman ziotenean, zera esan zuen:
Zertan ari da lurpean ergel hori?
Noiz aterako da behingoz?
Gu zelatatzen ari da denbora guztian.
Parez pare egon nintzen tarte batez. Uste dut
zerbait esan niola bozgora Joyce jaunari.
Derrigorrez, nik uste. Badakit esan niola.
Baina ez dut gogoan zer,
beraz, horretan lagako dugu.
Astebeteren buruan abiatu ginen
Zurichetik trenez, Luzernara.
Egun hartan goizean goizetik hartu nuen
berriro 5 zenbakia duen tranbia,
azken geralekuraino.
Lehoien orroa goian-behean
hilerrian, aurrekoan bezala.
Belarra moztu berri,
zigarro bat erretzera eseri nintzen.
Ederki egoten zen han,
hilobi ondoan. Orduko hartan
ez nuen deus esateko premiarik sentitu.
Gauez jokoan ibili ginen Grand Hotel Casinoko
mahaietan, Luzerna laku ertzean.
Striptease saiora joan ginen gero.
Baina zer egin ikuskizunaren erdian,
eszenatokiko argi arrosa zurbilaren pean
burura zetorkidan hilobiaren
oroitzapenarekin?
Ezin ezer egin.
Eta geroxeago beste guztia
olatu batek bezala
paretik ezkutatu zidan desirarekin, zer egin?
Banku batean eseri ginen
ezkien azpian, izarren pean.
Maitasuna egin genuen.
Arropen azpian elkar bilatuz.
Lakutik pauso gutxitara.
Ondoren, eskuak murgildu genituen
lakuko ur hotzetan.
Atzera hotelera gero,
pozik eta nekatuta, zortzi ordu
lo egiteko gertu.
Gu denok, oro bat, gu denok,
geure betiereko arimak
salbatu nahian, nor bere kasa,
itxuraz zein baino zein
misteriotsu eta bihurriago…
Ongi pasatzen ari gara hemen. Esperantza badugu
guztia aurki errebelatua izango ote zaigun.