Idazluma

Egia esaten zuen idazluma

garbigailura joan zen,

beretzat kalte. Handik aterata,

ordubete geroago, lehorgailura

xuxen, bakeroekin eta alkandora

rockabilly batekin nahasian. Egunen buruan,

idazmahaian zetzan isilik

leihopean. Hantxe,

bereak egin zuelakoan.

Bere buruan fede izpirik gabe.

Borondaterik ez aurrera segitzeko,

ezta nahita ere.

Baina goiz batez, egunsentia baino

ordubete lehenago edo, berpiztu

eta idatzi egin zuen:

“Zelai hezeak ilargiaren pean lo”.

Amore eman zuen berriz,

bizitza honetako zeregina

akabura heldu zitzaiolakoan.

Astindu eta zartako bat eman zion

mahaiaren kontra. Gero, etsia hartu zuen,

edo kasik. Oraindik ere

berealdiko ahaleginez, azken hondarrak

ateratzeko adorea bildu zuen,

hauxe idazteko:

“Haize arina, eta zuhaitzak kulunkan

leihoz bestalde, goizeko aire urrekaran”.

Saiatu zen beste zer edo zer idazten,

baina hori izan zen guztia. Idazlumak

uko egin zion lanari.

Beheko suan amaitu zuen,

zabor artean. Denboragarrenera,

beste idazluma bat etorri zen, arrunta zeharo,

bere burua zaildu gabea oraindik,

gaingiroki idatzi zuena:

“Adarretan pilatzen da iluntasuna.

Barruan geratu. Zaude geldirik”.