ERLOJU HILA

 

 

noizbehinka bere loalditik

iratzarri egiten da

sakelako erloju matxuratua

apaletik zotin mekanikoak

jaulkitzen ditu labur zurrean,

antza taupada etenokin

mende pasako bizialditik

udaberri gaizto honen misterioak

ebazten lagundu nahirik

 

aingeru eta jainkoek

paradisu fiskaletan

aterpe hartuta behar dute egun

errege ustelekin batera,

iragarkietatik eta

poema populistez landa

garesti baitago

jende baxuaren salbazioa

 

modularrak dira

inorrezen gogo-gorputzak:

urririk har dezake batak

bestearen tokia,

miserien belusa kenduta

aisa birziklatzen dira

eta giga gutxi okupatzen dute

memoria kolektiboan

 

gau askotan etzaten naiz

erloju zaharraren

apnea akorduan

eta biharamunean jaikitzen

berretsi nahirik

inori inporta al dion gure bihotzak

makina matxuratuak legez

beste egun batez ordua jotzen

segitzen duen edo ez

 

erlojugileek diotenez

datozen belaunaldiek

ordainduko dute krisia,

eta nik beste aro bati begira lo

ondare immaterialen

altxortegian

berrogeialdian daukat

disidentzia gaitasuna