Lirikotasunaren helburu nagusienetakoa hitza hizkeraren kutsaduratik libratzea dugu, poetak bere bihotza biluzten duen bezalaxe soiltzen du testua, zinezkotasuna helburu. Apaingarria, ederra bada ere, askotan ez baita adierazkorra, aitzitik, kutsatzailea da. Mezuaren esentzialismo batean mugitzen da poeta, euri tantaren edertasuna atzeman nahi du, eta hori zaila da oso, poesia, oro har, malkoz itoa dagoelako, eta euskal poesian «anpuluak» ere badauzkagulako, perla komiko horiek. Nahitarat aukeraturiko urritasun horri esker sentimenduen esate xahu batean sortzen du Otamendik giro liriko berezi bat, inguru liluragarri bat, irudien zailean ez baina gardentasunean oinarrituta hunkitzeko ahalmen aparta duen sistema bat. Otamendi lañotasunaren poeta da, poesiari «poetikoa» den oro kenduta gelditzen den kristal garbi horixe eskaintzen digulako, bere hitzak hunkidura aratzetarako gomita dira. Sinpletasun izugarri zail horretan definitzen da bere poesiaren bakana. Korronteetatik urrun, modari bizkar, temoso, sortzeko kemen egoskorraz jardun du, isolamenduan nolabait ere. Hala lortu du Jose Luis Otamendik literaturan dagoen gauzarik zailenetako bat, estilo propioa.

      Bere lehen liburuetan mundu intimo bat, nerabezaro luzatu bat eskaini zuen, baina heldutasunetik. Ez zegoen hartan ez pasiorik ez platonikotasunik, esperantzaren eta desengainuaren arteko dialektikan garatzen ziren poemak, «idilio euritsuak» aipatzen zizkigun, Eluard-ek ez duen ironia mehe batean. Maitaleen arteko auzia ezin zen konpondu, baina elkar ulertzeko marko bat definitzen saiatzen zen poeta. Lirika honek beti du arriskua mundu itxi batean gelditzekoa, inguru domestikoan, baina Otamendiren obran pixkanaka metatzen joan zen lexiko berriak bigarren ziklo bat abiatu zuen «denbora kristalezkoa» egin zenetik, eta eztanda egin du bere azken liburuan, Lur bat zure minari, non intimismoari uko egin gabe espresionismo garratz bat ageri duen, metafora bortitzen etorriak mundu hilduratu batean biltzen gaituela. Maitaleen gatazka ezin da berezi inguru ankerretik, apokalipsi txiki baten antza hartzen du egitura konplexuko poemetan. Eta gardentasunak, orain, hunkitu ez ezik itsutu egiten gaitu.