HONDAMENAREN ERDIAN

desio arinak bridatzeko

tenorea dela diote

drama handien aroa

hainbeste urtez bizi izan naiz

bete-beteko aserik ez dela jakinda,

lotzen saiatu behar nuke

grina apetatsuak fantasiak

on aldiko begitazioak

goizean beira ostetik begira

sumatu dut itzal bat

errezelak hego zauritu antzera

egin du doi-doia albora,

laugarren estaitik

bisaia baten soslaiak zelatatu nau

eta itsumustuan gorde da

uste dut izarrek badutela lengoaia,

mirespenaz hara ordea

bestelako ahaleginak behar dira

alfabetatzeko kode ezkutuetan,

ekinago behar nuke izan

badakit, zuhaitzen gerriak ferekatuz

trebatzen da amodiorako ukimena

hatz mamiak kutsatzearekin

eskuak azalera pozoituetatik

ezin ditudala kendu

egiten dut ametsetan,

jaioberrien, hil hurren direnen

adimendura doakit gogoa ihesi

murmur zital honen airean

hala ere norbera izaki garraio gaia,

komeni da aldi batez beste inor izatetik

zeure baitara erdi onik itzultzea