William Shakespeare

Ofeleren kantuak

HAMLET, 4. ataleko 5. agerraldian

«Ene maitale kutuna,

nola ezagun zaitzaket?».

«Kapel biribil, makila

ta sandalien bidez».

        Hil ta joan zaigu, andrea,

        hil ta joan egin zaigu;

        burukotzat belarra ta

        oinetara harri bat du.

        Mendi-elurra bezain zuri

        bere hil-jantzia duzu.

        Ta hilobira eraman zuten,

        lorez hura apainduta,

        haren maitaleen negarraz

        bustitzen zituztela...

«Bihar, Deun Balendin jai-egunean,

hemendik natorke goiz-urratzean.

Zure leiho ondoan neskatxa nauzu,

zure Balendiñe egin nazazun».

Orduan hark jaiki ta, arinki jantziz,

atea zabaltzen dio neskari.

Ta hau gelan sartuta neskatxa zelarik,

irteten denean ez da horlakorik.

«Jesus eta Maitakuntza deunarren!

ai ene ta ni, hau lotsa!».

«Abagune edukiz gero, mutilek

oro egiten dute berbera».

«Egipen doilorra da, alafede!

—neskak erantzun zuen—, ohean ni

eratzan baino lehen, ezkontzeko

hitza eman baitzenidan benazki».

«Ta horixe egingo nuen, alajainkoa,

ohera ez bazintzaizkit etorri».

        Hilkutxan eraman zuten

        aurpegia agirian.

                Laralai, laralai, lalai,

                laralai, laralai, lai;

        ta negar asko isuri zen

        haren hilobi gainean.

        Abestu behean, behean,

        dei egiozue behean.

        Nire Robin zintzoa

        da-ta nire poz guztia.

        Ta ez da berriz itzuliko?

        Ez, ez, hilik datzalako;

        zure hilobira zoaz,

        hura ez da-ta itzuliko.

        Bizarra zuen elurra antzo,

        ta sapinezko ilea;

        joana da, joana da, alferrik

        ari gara adiaka.

        Haren gogoaz Jainkoa

        erruki dadila!

        1947