Koskotegian

Eguzki-mosua itsaspetik jagi deneko gorantz

Zalapartaka Jerusalendik Koskotegirantz

        Lagun aldra bat han doa,

Gurutze astuna lepoan eta errukigarri

Gizon gaixo bat dakar erdian. Nor da berori?

        Ai! Nor den? Geure Jainkoa.

Guztiz indarge harri koskortzan ahuspez jausi da,

Gurutz latzaren haxe-azpian dago ia hilda;

        Nekez jagi da barriro.

Andrak negarrez jarrai joakoz bide hegaletik;

«Ene alabak, dinotse, ez niri negar-zotinik»

        Eta badarrai geldiro.

Oste gaizkilez gainezka dager mendi-bizkarra,

Hango zaratak, hango orroak ta zarraparra

        Hitzekaz zelan azaldu?

Haren barruko asmo baltzezko burubideak,

Txerren maltzurrak eragindako gaiztakeriak

        Batek badaikez edestu?

Begira Josu errukarria zelan daroen,

Begira zelan erruki barik biluztu daben

        Ta gurutzean ezarri.

Hor josi dabe oin eta esku untze gogorrez;

Josuk, horratik, txintik ez dagi, bildostxo bat lez,

        Ta dena dautse asketsi.

Begiak lauso, bularra sakon, ezpainak sutan,

Gizon-antz barik, larritasunik saminenean

        Han dago Jauna zintzilik;

Negarrez dago bere Ama be gurutze azpian

Samin-ezpata zorrotza dau ba bihotz erdian,

        Negarrez oso mindurik.

Hau ikusita, eguzkia da gorde beldurrez;

Gotzonak eurak Egileari garratz negarrez

        Ahuspeztu jakoz lurrean;

Erdibituta geratu dira Txadoneko hormak,

Lurra dardarka, amorruz dabil, gaizkin guztiak

        Irauntsi gurez oinpean.

Asketsi, arren, Jainko ahaltsua, gizasemeoi,

Gurutze horretan josi zaitugun esker bakooi.

        Zure odolak, Jaun ona,

Garbitu bediz gure orbanak, ta bere bidez

Jaretsi guri zeru goi-goian poz atseginez

        Amai gabeko zoruna.

Eta Zuk, Ama, gurutz-oinetan zagozan horrek

Otoi Josuri, nozbait aurrez aur Zuk ta geroek

        Ikusi daigun zeruan.

Ama mindua, Jainko Josuren neke gogorra

Bai izan bekigu alai heltzeko betiko kaira

        Geure heriotz-ostean.

        1930