Guztiz garbiari

                Elle seule ne le sait pas

                et tout le monde l'admire

                                      Fénelon

Lur agorrak garo hezea dau maite;

Uhin amorratuak hondarran bake;

Arginahi da gaua; baitoa haizegale

Lohi hutsa naizen hau garbitasun-gure.

Garbietan garbi, Zu zaitugu, Miren,

Zeruko larretan hazitako lora.

Zitori-liliak dira zimelduten;

Zu, Jainko-sustraidun, zimel ezin zara.

Utzirik bihotzak mingots eta larri,

Lur-edertasunak digaroz iradu.

Zurea, izanda bat, beti joan barri.

Ta alaitzea, goratzen, hobetuten gaitu.

Honen argal, honen jausberak izanik,

Zein ahaltsuak garen, Zu bazagoz gugaz!

Orroz jatorkuzan girinak, entzunik

Zure mintzo gozoa, ihesika doaz.

Emoten dautsozu bake gogoari

Zugandiko bake gozo nahigarria!

Eta adimenean pizten dozun argi

Goitarra jaku goi-biderakuslea.

Ondasun-iturri, maitasun-itsaso,

Zu zara erruki ta itxaropen-Ama.

Hutsik ez da Zugan, eder zara oso,

Kades-ko palmondoa, Jeriko-larrosa.

Haizeak eta urak, abere-hegaztiek,

Izadi osoak goratuten zaitu.

Zure aintza dabe kantagai guztiek.

Zuk bakar-bakarrik, apal, ez dakizu.

        1935