Lorarik onena

Papar gorridun txori pozkilak

Abesten dihardu;

Mendi-zelaiak edertasunez

Dira txit hornitu.

Ludian askok ditun antzera,

Baratz loretsu bat

Norbaitek izan dabenik guri

Txukunena daukat.

Bertako loreen usain gozoa

Eztitsu hartzean,

Bihotz-muinoak geratzen jataz

Lotan... zorunean...

Horraitino bat jat oso atsegin;

Han bide ertzean

Ageri dena; haxe dot maite

Neure baratzean.

Hark uxatzen ditu nire neke

Ta larri garratzak;

Hodeiak zehar gora naroia

Bere hats bigunak.

Loratxo horren nabar hezea

Ebaki behe-behetik

Ta maitetasun eder Amari

Eskaintzea nahi nik.

Hau da benetan nire bihotzan

Pozik samurrena,

Miren Amantzat umeak daukon

Emoi ederrena.

Hartu, bureztun-urre-pitxizkoz

Lirain apainduta

Ondi gainean zagozan horrek,

Nire lili-xorta.

Emoi txepela begiraturik

Gainetik bakarrik,

Gogoko suaz beroturikan

Ostera barrutik.

Hauxe damotzut, Ama samurra,

Arnastu guraina,

Gotzonen poza, lurreko aintza,

Beronen usaina.

Bizitz-bidean itsumustuka

Dabiltzan gaixoak

Zugana datoz, goizeko Izarra,

Bailira ume hutsak.

Zeure altzo hortan, Ama, arren, hartu

Abegi on-onez,

Gorako deia entzun artean

Bizi nadin pozez.

        1930