Walt Whitman

Ontziburu!, nire ontziburu!

O CAPTAIN! MY CAPTAIN!

Abraham Lincoln-en heriotzean

Ontziburu!, nire ontziburu!, amaitu da gure itsasaldi ikaragarria.

Ontziak aldera egin ditu uharri guztiak,

begiratzen genuen saria irabazi dugu.

Hurbil da portua, aditzen ditut joaleak eta herri osoak zuri goraka,

begiak ontzi sendoari, ontzi ausart eta harroari jarraitzen zaizkiola.

Baina, ai ene!, ene bihotz!, ene bihotz!, ene bihotz!,

odol tanta gorriak erortzen dira geldiro, nire ontziburua

zerraldo eta hilotzik datzan zubian.

Ontziburu!, nire ontziburu!, jaiki zaitez joaleak aditzeko.

Jaiki zaitez. Zuregatik goratu dute ikurrina. Zuregatik

hots egiten du turutak. Zuretzat dira lore sorta eta bureztun horiek.

Zuregatik betetzen dute itsasertza gizaldeek. Zureganantz

zuzentzen dituzte beren deiak, beren gogoak eta aurpegi zaletsuak.

Zatoz ontziburu! Aita maitea! Beso hau zure burupean.

Ametsa-edo da zubiaren gainean

zerraldo eta hilotzik etzaten zarela.

Nire ontziburuak ez du erantzuten, bere ezpainak zurbil eta isil.

Nire aitak ez du nire besoa ohartzen, ez du intziririk ez nahimenik.

Ontziak, oso eta gaizka, bota du aingura; bere bidaldia bukatu da.

Bere joan-etorri ikaragarria eginda, ontzi garailea sartu da portuan.

Alai zaitezte, izpazter horiek, soinu egin joaleak!

Baina ni urrats neketsuokin

ibiltzen naiz, nire ontziburua

zerraldo eta hilotzik datzan zubian.

        1941