Paultxoren irribarrea

                Nire iloba txikienari

Ene sein eder hori, begi urdin bizi,

aurpegi zuri-gorri, urrezko uledi;

nahiz sehaskan lorik, nahiz amaren altzoan,

artetu nahi dokala anaien jokoan,

hire ezpain gorrietan —larrosatxo iduri—

irribarre gozoa beti dok ageri.

Irribarretxo horren zeruragarria!,

(*) horrelakoxea izan bide zoan, Adan

aitak, begi ikusnahiak, lehenengoz, argitan,

paradisuan zabaldu joazanekoa.

Lehenengo otoi izandako lehenengo irriñoa.

Zoritsuegia inoiz be ezpa heuk aizunko!

Baina, ai! ilobatxo, laster, ikasi beharko

honako bizialdi hau zidor bat dokala

estu, pika, sasiz ta etsaiez josia.

Euren aurka, enetxo, alferreko dozak

amatxoren mosuak, aitaren ardurak.

Zoritsuegia ez bahekik sekulan!

Ezpa heuk jakingo inoiz bide gogor hontan

lagun joaguzala grina zaunkariak,

balakatuaz hiltzen gaituzan hobena,

arerio gorriak, aiskide zuriak,

eri ta atsekabeak, higuin, etsipena...

Baina hobenbakoa beti dok jakitun.

Jarraitu irribarretan; zuzen hago, kutun.

Jaungoikoagandiko eta Harentzako haz.

Bizi hadi ahaztuten ez hazala honetzaz,

ta bide-sasietan poz-loreen kuskuak

leherraraziko jozak hire irribarrak.

        Tolosako Olerti Eguna, 1931

(*) bertso lerro baten faltan jaso dugu