Biziaren alegia

Ibai-uraren lasterra!,

eltzun bateri begira;

eltzun-buruan abarra,

abar-buruan kimuño,

bai erneko?, ez erneko?

Ibai-uraren lasterra!,

hara loretan eltzuna,

zabalik orri ederra.

Hau haizearen biguna!

Eder euzkia zeruan,

guztia poz inguruan;

kukua hasi da kantetan,

txirtxila zotal artean,

abarrean txori-txintak,

ibaian maite-murmurrak.

Ur-azalean hegazka

sorginorratzak burrunka

argi, zirkin, soinu, urrina.

Biziaren atsegina!

«Orriak, zibuka, irtirin,

ni nauzue hemen erregin,

dena niretzat atsegin.

Izaki orok, apalki,

egiten dauste opari.

Eguzkiak argi bizi,

txori politak txiruli,

haize arinak balaku,

ibai gardenak ispilu.

Ni naiz denen erregina.

Biziaren atsegina!».

Ibai-uraren lasterra!

Hau haizearen ankerra!

Ez eguzki, txoririk ez,

ibaia beilegi lohiez.

Eltzun gainean goibela,

bere oinetan orbela.

Egun bateko erregin,

orain ihar eta zikin.

Nork hazauke orritxoa?

Haizeak urera haroa.

Ur lirainak, barriz, nora?

Ibai-uraren lasterra!

        1936