EZ AL DUZU ADITZEN

HAIZEA ADAXKAK ASTINTZEN?

Bataila osteko hondamendiak

bertsio ofizialekin borrokan.

Utopia lurperatu zuteneko lekuak

gure oroimenaren estratan galduak.

Ihintza zure begietan

nireak zirenean zureetan islatu, esan nizun:

«Geralekurik gabeko bidaia amaiezinean

ez dugu kausitzen haurren ametsik, Vladimir,

gutxienez etorkizuna hobea izango dela sinesteko».

Mendebala zer ote zen galdetu zenidan

lubakirik gabe bizitzeaz pentsatuz.

«Ez dago oihartzuna estaliko duen irrintzirik»

erantzuten besterik ez nuen jakin.

Ez al duzu aditzen haizea adaxkak astintzen?

Gaua dator gurera. Leiho ertzetik

sumatzen dira bere pauso leunak.

Izkina eta zirrikitu guztiak ixteko

xuxurlatu digu eguzkiak partitu aurretik.

Bihotz gabeen gobernuak isiltasunaren desterrura

kondenatu zituen arima hautsiak,

bere horretan jarrai dezan gezurraren lege zitalak.

Jada ez dugu hitzetan sinesten,

ezta sikiera ere malkoz eta odolez

izkiriaturiko juramentuzkoetan.

Ahots gabeentzat ez da izango hileta elizkizunik.

Argizarizko otoitzik. Usain arraroko egunik.

Sukaldeko egutegitik eskegitako doluminik.

Periodikoetako argazki horiztaturik. Lerro arterik.

Azken hatsak ene ezpainak musukatu behar dituenean,

oi! Vladimir, zu zaitut gogoan.

Sosegatuegiak dira ene dardarak zutaz oroitzean,

heriotzaren marmarra aditzean.

Norbaitek zarratu ditzala leihoak,

hotzitzen hasi baita ene barrena.

Itzalak dabiltza hemendik dantzan,

oroimenaren alabak. aieneak xuxurlatzen belarrira.

Hemen daude.

Heldu dira azkenean boteretsuen tanketak.

Heldu dira uniformatuak gau beltzean.

Ailegatu da momentua, gu akabatzeko ordua.

Beldurra hurbildu da testigantza lanetan.

Ailegatu da partitzeko tenorea.

Heriotzaren urratsak korridorean barrena,

hitzordura berant datorren maitalearen gisa.

Pauso hotsak eskaileretan gora.

Laster hasiko dira ate joka.

Lerro bakan hauek norbaitek aurkituko balitu

jakin ditzala hemen gertatuak,

bizitza deritzoten estrata zikin honetan

zoritxarreko bizidunek pairatuak.

Ubeldura kolorekoa egin zaigun errealitatean

gure gorpuak beilatzean, arren, ez negarrik egin

maitasunez bizi izan ginenon alde.

Ez bedi tristatu udaberria presente ez gaudenean.

Elkar ikusiko dugu berriro denboraren harian.

                                SALMINA POLAVITX