ULUKA

Leihoetako zirrikituetan

ez dira ametsak kabitzen.

Haize latzak uneoro

errealitatearen ateak astintzen.

Zakurrak uluka aditu zirenean

ihes egin zuten ilusioek.

Atzera begiratu zuten une batez eta

aurreranzko ihesean segitu berriro.

Eroritako zapien bila genbiltzan gu.

Galdutako lagunen bila

nahasi genituen bazter guztiak

nahiz eta esku hutsik bueltatu.

Tatuaia bat gehiago gure baitan,

uhertutako anpuluen ekipaian,

hotzikara eskergabea ezpainetan.

Sekula ailegatuko ez den mezua

bakardadearen korridorean.

Konplizitate diosal bat ere ez

begiraden arnasestuan,

zakurrek usna ez zitzaten

intimitatearen kontuak.

Polizi furgoien artetik

gurutzatu ziren gure sekretuak.

Mota guztietako uniformatuak

inguruan dabiltzanean

ezin ezer esan elkarri,

tren estazioko bozgorailutik

entzungo ez dutenik.

Beti izango da norbait aldamenean

zelatan gure arimen berri izan nahian,

haizearen kontra jarri arren

ezin disimulatuz darien zakur kiratsa.