DEFENTSARAKO POEMA

Esku nekatu baina oraino indartsuez,

igitaia hartuta kanabera luze berdeak

mozten dituenean kolpe batez,

berak maite du.

Kale hutsetan ibiliz,

izarak bezalako hitz suabeak xuxurlatuz,

ume desanparatuen aterpe bilakatzen denean,

maite du.

Bidegabekeriaren kontra altxaturik oihurik

ernegatuenak, errautsaren erresistentzian

luzaz entzungo direnak botatzen dituenean,

maite du.

Mahai zurkaiztuaren gainean, eroturik bezala,

irriak mundua gobernatzeko mila eta bat hitz

idazten dituenean,

maite du.

Besteon zaurietan ezpainak ezin jartzeagatik,

besteon odol aginduak ezin geldiarazteagatik,

iletik tiraka negar egiteraino mintzen denean,

maite du.

Aguakate bigunak zuritzeko estilo falta nabarmenak

eta mamitasunaren luxuriak

lotsagorritzen dutenean,

maite du.

Iluntzearekiko hitzorduan,

euren ume jaioberrien aurpegiez,

jango duten esneaz, ahoskatuko dituzten hitzez,

mintzatzen direnean, maite du.

Itxaropena askotan galtzen den

azken kontua dela, baina beste askotan berriro

aurkitzen den lehen beharra dela diotsonean,

maite du.

Bizitza arnasa hartze bat besterik ez dela

eta amodioa tarte horrekiko zotin tematia

dela diotsonean,

maite du.

Ametsetako oheko taiga hotzean

hurbiltzeko, mesedez hurbiltzeko eta besarkatzeko

hosto apurkorren soinuez esaten dionean,

maite du.

Autoan sartzen direnean, inora joateko,

inorak, berez, gordetzen baitu destinoaren sekretua,

eta bidean ele zaharrak irakasten dizkionean,

maite du.

Bart, erdi biluzik, paper zimurturiko begiak zituela,

zutik jartzeko, eskuak lotzeko, isilik egoteko eta

negarrik ez egiteko esanez etxetik tiraka eraman dutenean,

maite du.

Ziegako inperfekzio espazial eta atenporalean,

tonalitate askotako ubeldurekin,

pago adar kraskatua jipoiturik imajinatzen duenean,

maite du.

Epailearen plastikozko begitartearen aurrean,

ohiko defentsako lagunen izenak,

iraultzarako tokiak, datak errezitatzen hasten denean,

maite du.

Kondena, erruaren laguna eta

zigorra, aske izateko beste modu bat

elkarri begiratuta entzuten dutenean,

maite du.

Goiz hartan altuegi, ia zeruraino heltzen ziren

zuhaitz batzuen abaroan,

bizitzarik gabeko bere gorpua kausitu duenean,

maite du.

Lurpean, lubaki gisan

arnas sakona den lur honetan,

terminologia zaharreko agurrak malkoekin

mugatu dituenean, maite du.

Eta beste askotan esan izan den bezala,

hau ez da amodiozko poema bat.