IRAILA LAGUN ARTEAN

Eta labana zauriz bizi diren zuhaitzak plazak biguntzen

Eta zubiak, beti bestaldera igaroko den jendearekin

Zoriontasun izpiak arin bilakatu dituen zapata hotsak

Gauargiak zabalik utziko dituen leiho ahoak

Eta bere garaian iristeko idazten ari diren gutunak

Usoak, izenik gabeko atzerritarren eskuetan janda

Noiz arte agurtzen diren esku bi elkarri bihotz hartzen

Eta hainbat ilusioren hartzigarria eta hainbat negarrena

Eta beste esku bat, adats kizkurretan araka zerbaiten xerka

Eta gaur adiskideen etxeetan hiltzen diren karriken tema

Izen zaharrak ekarri gomutara, ez hizpidera

Josepa Mendizabal Zaldibian asko penatzen da

Eta tabako kea sukaldean eta ume iratzartu berriaren loerrea

Eta lurra jaten ikasi genuen egunaren akordua

Eta odola darien begien ederra

Eta zuhaitzak harri gorrien artean hazten

Eta hozkailua zabaltzen duen eskuaren oraina

Eta iraganaren sexua eta zeru ostua eta zu

Garagardoaren ahotsa norberarena ebasten

Pozerako arrazoirik dagoen galdetzen duen behako bat

Eta arinegi dela eta itzuliko garela eta etorkizuna

Eta dei etsiak orenei zirrikituetatik ihes egiten

Norberari ahopean egindako promesak inora bidean

Inoiz helduko denik espero ez den eguna

Barometroaren orratza onera etzaten astebururako

Harrezkero bisitatu ez ditugun hilarrien oroimena

Eta amiamokoa eta kafetegiko beroa eta komunetako kiratsa

Eta loari ostu dizkiogun maitale guztiak

Eta suzko txoriak bihotz guztietako patioak argitzen

Eta galga eta oina eta eskua irrati offaren giltzean

Eta gauaren hormak inoren hirietan eraikitzen

Eta nik ez dut etzanen nauen botila hasteko adorerik