Ars amandi

 

 

                     II

 

Gaueko hegazti itsuak, krepezko

arrosak dituen pitxerren bat hiltzen da,

garrasitik igotzen zara eta jaisten

naiz zure begi itxien hilerrira,

marfil diluituak, ibai antigoaleko

igebelar hordituak, garrasitik

igotzen zara eta jaisten naiz ardo

destilatuzko burbuila batean hilik,

dorre zabalak eta anfora erromatar bat,

olio-olatuak labarraren aurka,

mundu debekatua, gau debekatua,

garrasitik igotzen zara eta jaisten

naiz zure begi itxien hilerrira

 

begiak ireki, irria airean eskegitzen duzu

eta Watteau galdu bat bezala geratzen zara

erdizka hektakromezko oroigarri

                                               erdizka bekatu.

 

 

                            IX

 

Ez dut inoiz Tiffanyn gosalduko

marrubizko likore hori zure eztarria

bezalako Modigliani edontzi horretan

                                                     inoiz ez

bideak ezagutu arren

                              naiz iritsiko

leku horretara nondik ez baitut sekula nahi izanen

itzuli

       argazki bat, agian

irribarre itzel bat hiri bat bezalakoa

arratsean, asfaltoa malba, itsasotik

datorren airea

                     eta barmanak

white angel bat zerbitzatzen digu, bideak

ezagutu arren sekula ez dut kausituko

Tiffanyko barra infinitu hori

                                        jukeboxa

non taupadaka ari baita azken Modugno ad

un attimo d’amore che mai piú ritornerà

 

eta ausaz hobe da horrela, igurikia

 

iristean ezin baitzara itzuli

Itakara, urrun eta bakar, jada ez hain bakar,

jada bizi eta usurpatzen duzun paisaia

 

                                                       sekula ez

sekula ez dut nahi Tiffanyn gosaldu, sekula ez

dut nahi Itakara iritsi bideak ezagutu arren

 

urrun eta bakar.